wtorek, 15 lipca 2014

Vader



Vader ˈveɪdə(ɹ)/ (RP) – polska grupa wykonująca muzykę z pograniczathrash i death metalu. Powstała w 1983 roku z inicjatywy gitarzysty Zbigniewa "Viki" Wróblewskiego oraz Piotra "Petera" Wiwczarka, pełniącego wówczas funkcję basisty. W początkowym okresie działalności muzyka Vader oscylowała wokół speed i heavy metalu inspirowanego dokonaniami grupJudas Priest i Accept. Po 1985 roku za sprawą odnoszącego wówczas największe sukcesy kwartetu Slayer, grupa Vader zwróciła się w stronę thrash, a następnie death metalu.

Liderem Vader nieprzerwanie od początku istnienia jest Piotr "Peter" Wiwczarek, który w latach późniejszych objął funkcję gitarzysty i wokalisty. Muzyk jest także głównym kompozytorem i autorem tekstów formacji. W swej twórczości zespół nawiązuje m.in. do twórczości H.P. Lovecrafta oraz porusza takie zagadnienia jak śmierć czy wojna. W 2012 roku grupa otrzymała nagrodę polskiego przemysłu fonograficznego — Fryderyka.

Z biegiem lat formacja zyskała status legendy oraz znaczącego źródła inspiracji dla późniejszych grup muzycznych, takich jak: Decapitated,Dissenter, czy Yattering. Vader, wraz z takimi grupami jak Imperator, Exorcist,Armagedon, Slashing Death i Convent, zaliczany jest dziś do prekursorów gatunku death metal w Polsce. Nazwa zespołu nawiązuje do fikcyjnej postaciDartha Vadera, bohatera sagi Gwiezdne Wojny. Według czasopismaBillboard do 2002 roku wydawnictwa zespołu sprzedały się na świecie w nakładzie około 500 000 egzemplarzy.



Behemoth



Behemoth (IPA [bəˈhiːməθ], hebr. בהמות dosłownie "bestie") – polska grupa muzyczna, powstała w październiku 1991[3] roku w Gdańsku, występująca do 1992 roku pod nazwą Baphomet. Na początku prezentowała styl muzyczny zaliczany do black metalu, później, od 1994 roku, zbliżony do pagan metalu, szeroko wykorzystując w nagraniach gitarę akustyczną. Następnie zespół zaczął wykonywać muzykę z rodzaju death metalu, porzucając tematykę pogańską na rzecz szeroko rozumianego okultyzmu oraz mitologii Bliskiego Wschodu. W początkowym okresie działalności za sprawą gościnnej współpracy z Robertem Fudalim (Graveland) grupa była błędnie wiązana z nurtem NSBM. Obecnie Behemoth jest muzycznie kategoryzowany tak jak zespoły Nile oraz Morbid Angel.

Liderem zespołu nieprzerwanie od 1991 roku jest główny kompozytor i autor tekstów Adam "Nergal" Darski. Pełni on również funkcję menedżera grupy, kierując powołaną w tym celu agencją New Aeon Music. Jest on pierwszym zespołem w historii polskiej muzyki rozrywkowej, którego wydawnictwo w 2007 roku znalazło się na liście sprzedaży Billboard, notowane w pierwszym tygodniu sprzedaży na miejscu 149. Natomiast w Polsce ósmy album grupyThe Apostasy w pierwszym tygodniu sprzedaży osiągnął dziewiąte miejsce w rankingu OLiS. Behemoth doczekał się również publikacji w czasopismach takich jak Kerrang!, Przekrój, L.A. Weekly, Gazeta Wyborcza[10], New York Times, Revolver oraz Decibel Magazine, w którego rankingu Adam "Nergal" Darski znalazł się na 17. miejscu listy Top 20 Death Metal Guitarists (ang. "20 najlepszych gitarzystów deathmetalowych").

Z zespołem od wielu lat współpracują m.in. Tomasz "GRAAL" Daniłowicz, autor okładek płyt grupy oraz oprawy graficznej, inżynier dźwięku i producent muzyczny Arkadiusz "Malta" Malczewski oraz członkowie New Aeon Society[15]: webmaster behemoth.pl Maciej "Manticore" Gruszka, administrator profilu myspace Boris "Hatefrost" Kaluzny, fotografik Krzysztof "Sado" Sadowski oraz Krzysztof Azarewicz, poeta, autor tekstów i konsultant merytoryczny.

Według lidera zespołu jego twórczość ma charakter antychrześcijański[16]. Podczas koncertów grupa występuje w charakterystycznym czarno-białym makijażu oraz kostiumach, tradycyjnie używanych przez prekursorów gatunkublack metal, takich jak Venom, Celtic Frost oraz Mayhem. W 2010 roku zespół otrzymał nagrodę polskiego przemysłu fonograficznego - Fryderyka
kategorii Album roku metal za wydawnictwo pt. Evangelion.



poniedziałek, 14 lipca 2014

Sabaton



Sabaton-Grupa powstała w 1999 roku w Falun z inicjatywy wokalisty i klawiszowca Joakima Brodéna, gitarzystów Rikarda Sundéna i Oskara Monteliusa, basisty Pära Sundströma oraz perkusisty Richarda Larssona. Zimą 2000 roku w studiu Abyss muzycy zarejestrowali kilka utworów. Tego samego roku nakładem Underground Symphony ukazała się kompilacja pt. Fist for Fight. W 2001 roku Larsson odszedł z zespołu, a zastąpił go Daniel Mullback. 4 marca 2005 roku nakładem Black Lodge Records ukazał się debiutancki album formacji zatytułowanyPrimo Victoria. Wkrótce potem do grupy dołączył Daniel Mÿhr, który objął obowiązki Brodéna. W ramach promocji grupa dała szereg koncertów w Niemczech i Szwecji w tym na festiwalach Szwecji Gates of Metal oraz Sweden Rock Festival.

28 lipca 2006 został wydany drugi album grupy pt. Attero Dominatus. Płyta była promowana podczas siedmiotygodniowej europejskiej trasy koncertowej wraz zEdguy i DragonForce. Ponadto do utworów "Attero Dominatus" i "Metal Crüe" zostały zrealizowane teledyski. Natomiast utwór "Angels Calling" mówi o bezcelowych ofiarach samobójczych ataków na okopy podczas I wojny światowej. 16 marca 2007 roku ukazał się trzeci album zespołu pt. Metalizer. Dwupłytowe wydawnictwo zawierało niewydany poprzednio debiutancki album formacji oraz jako bonus demo Fist For Fight. Album dotarł do 21. miejsca szwedzkiej listy sprzedaży. W styczniu 2008 ponownie w studiu Abyss muzycy rozpoczęli prace nad nowym albumem. 30 maja 2008 roku został wydany czwarty album formacji zatytułowany The Art of War. Album został oparty na starożytnej księdze o nazwie Sztuka wojenna, która została napisana w VI w. p.n.e. przez chińskiego stratega Sun Zi. Na płycie znalazła się m.in. kompozycja pt. 40:1 opisująca bitwę pod Wizną. Z kolei utwór "Ghost Division" nawiązuje do niemieckiej 7 Dywizji Pancernej, dowodzonej przez Rommla w czasie kampanii we Francji w 1940.

Od marca 2008 do listopada 2009 muzycy dali siedemdziesiąt dwa koncerty w ramach trasy koncertowej Art of Live Tour. 21 maja 2010 ukazał się piąty album Sabaton zatytułowany Coat of Arms[9]. Na wydawnictwie ukazała się m.in. kompozycja pt. "Uprising" opowiadająca o powstaniu warszawskim z 1944 roku. Teledysk do tej piosenki z udziałem generała Waldemara Skrzypczaka oraz Petera Stormare został nakręcony w maju tego samego roku w Fabryce Norblinaw Warszawie. Jego premiera odbyła się 1 sierpnia 2010 roku[10].

W 2012 w zespole doszło do rozłamu, w efekcie skład opuścili Daniel Mÿhr, Daniel Mullback, Rikard Sundén oraz Oskar Montelius[11]. Nowymi członkami zostali: perkusista Robban Bäck oraz gitarzyści Christoffer Rörland i Thobbe Englund[2].

2 marca 2013 członkowie zespołu spotkali się z polskim ministrem MON Tomaszem Siemoniakiem, który wręczył im m.in. pamiątkowe kordziki[12]. Sabaton ogłosił premierę nadchodzącego albumu „Heroes” na 16 maja 2014. 1 kwietnia tego samego roku zespół opublikował singiel „To Hell And Back”, a 2 maja „Resist And Bite”.



Black Sabbath



Black Sabbath – brytyjska grupa z Birmingham, grająca hard rock i heavy metal, główny prekursor gatunku heavy metal. Grupa powstała w roku1968 jako kwartet założony przez nastoletnich przyjaciół. Jego pierwotny skład tworzyli: Anthony "Tony" Iommi, William "Bill" Ward, John "Ozzy" Osbourne iTerence "Geezer" Butler. Tony Iommi, gitarzysta prowadzący zespołu, uległ wypadkowi, w którym stracił opuszki palców prawej ręki. By grać dalej, skonstruował plastikowe wkładki na palce. Mimo tego gra na gitarze wciąż sprawiała mu zbyt wiele bólu i Iommi zmniejszył napięcie strun strojąc gitarę niżej. W ten sposób zrodziło się charakterystyczne dla zespołu, oryginalne brzmienie. Nisko grająca gitara, na której powtarzano ciężkie riffy, także ciężko brzmiąca sekcja rytmiczna w połączeniu z dramatycznym, niekiedy histerycznie brzmiącym śpiewem Osbourne'a, nadała muzyce Black Sabbath pesymistyczny nastrój. Dopełniały go ponure teksty, utrzymane zazwyczaj w stylu makabreski, czasem o tematyce okultystycznej. Większość utworów grupy z pierwszego okresu jej działalności ma regularną strukturę pieśni trzyczęściowej. Otwierająca część zawiera krótki pasaż instrumentalny i dłuższą partię wokalną. Część druga jest wyłącznie instrumentalna, niekiedy rozbudowana. Część trzecia, zakończona krótką codą jest zwykle wiernym powtórzeniem pierwszej części.

W ciągu pierwszych dziesięciu lat swej działalności grupa stała się jednym z najbardziej znaczących i rozpoznawalnych zespołów hardrockowych[8]. W 1979 z grupy odszedł Ozzy Osbourne, który następnie rozpoczął karierę solową. Po jego odejściu Black Sabbath kontynuował działalność ze zmiennym szczęściem, starając się zachować swoje oryginalne brzmienie mimo dalszych zmian personalnych. Jedynym muzykiem, który pozostał w niej na przestrzeni lat z pierwotnego składu był Tony Iommi. Grupa odrodziła się, aby zagrać kilka koncertów w 1998 roku w pierwotnym składzie.



Skillet



Skillet grupa rockowa, pochodząca z Memphis w stanie Tennessee w USA, utworzona w 1996 roku. Zespół składa się z 4 osób: John Cooper (wokal, gitara basowa), Korey Cooper (gitara elektryczna, wokal), Seth Morrison (gitara elektryczna), Jen Ledger (perkusja, wokal). Skillet do tej pory wydali 10 albumów. Piosenki "Hero" i "Monster" stały się bardzo znane i trafiły do gry firmy THQ "SmackDown vs Raw 2010".

Skład zespołu

Obecni członkowie

John Cooper – śpiew, gitara basowa (od 1996)

Korey Cooper – gitara elektryczna (od 1999)

Jen Ledger – perkusja, śpiew (od 2008)

Seth Morrison – gitara elektryczna (od 2011)





30 Seconds to Mars



30 Seconds to Marsamerykański zespół rockowy założony w 1998 roku przez aktora i wokalistę Jareda Leto i jego starszego brata Shannona.





Historia

Grupa zaczynała jako mały rodzinny projekt. W 2003 roku dołączył gitarzysta Tomo Miličević (poprzedni dwaj gitarzyści – Kevin Drake i Solon Bixler odeszli zanim zespół zaczął koncertować). W zespole grał również Matt Wachter, który w 2007 roku odszedł, aby więcej czasu spędzać z rodziną.

W wywiadzie dla Virgin Records, zespół wyznał, że nazwa „30 Seconds To Mars” jest zaczerpnięta z artykułu profesora Harvardu, który twierdzi, że postęp jest tak duży, że jeszcze za naszego życia podróż na inne planety zajmie nam tylko kilkadziesiąt sekund.

Pierwszy album zespołu nazwany „30 Seconds To Mars”, wyprodukowany przez Boba Ezrina został wydany w 2002 roku i sprzedał się w ilości ok. 200,000 egzemplarzy. Ich drugi album „A Beautiful Lie” został wydany 30 sierpnia 2005 roku. Został on wyprodukowany przez Josha Abrahama, który wcześniej współpracował m.in. z zespołami Linkin Park czy Velvet Revolver. Ponieważ album „A Beautiful Lie” wyciekł do sieci pięć miesięcy przed datą jego wydania, zespół zdecydował się dodać do niego dwie dodatkowe piosenki: „Battle Of One” i „Hunter” (cover piosenki Björk). W celu wypromowania albumu, zespół zdecydował się dołączyć do dwunastu egzemplarzy tzw. „golden tickets”, bilety, których posiadacz miał zapewnione darmowe wejście na wszystkie koncerty 30 Seconds To Mars, a także wejście za kulisy. „A Beautiful Lie” został sprzedany w liczbie miliona kopii i otrzymał status platynowej płyty.

W październiku 2006 zespół rozpoczął trasę koncertową sponsorowaną przez MTV2. 20 listopada odbyła się premiera teledysku „From Yesterday”. Wideoklip ten jest pierwszym amerykańskim teledyskiem nagranym w Chinach oraz najdroższym nagranym klipem do tej pory.

Wiosną 2007 roku grupa wystąpiła na festiwalach Roskilde, Rock am Ring, Pinkpop oraz Download. Następnie zespół zaczął przygotowania do ich trzeciej płyty. 30 stycznia 2008 pojawił się nowy teledysk do piosenki „A Beautiful Lie”. Jest to pierwszy teledysk w historii nakręcony na Grenlandii.

Zespół wystąpił w Polsce dotychczas sześć razy:

20.08.2010 w Krakowie (podczas Coke Live Music Festival)

14.12.2010 w Warszawie (Torwar)

07.11.2011 w Łodzi (Atlas Arena), jako support: Our Mountain, Cool Kids Of Death

08.11.2011 w Łodzi (Atlas Arena), jako support: Our Mountain

05.06.2013 w Warszawie (podczas Impact Festival)

22.06.2014 w Rybniku (Stadion Miejski), jako support: Dawid Podsiadło

7 grudnia 2011 zespół pobił Rekord Guinnessa w kategorii „Najdłuższa trasa koncertowa zespołu rockowego” grając 309 koncertów w ciągu dwóch lat.

21 maja 2013 roku ukazał się czwarty album studyjny grupy, zatytułowany Love Lust Faith + Dreams. Producentami krążka są Jared Leto i Steve Lillywhite. W ramach promocji wydawnictwa zrealizowano teledysk do utworu „Up In The Air”, którego światowa premiera odbyła się 18 marca tego samego roku. W klipie wystąpili : Dita von Teese, McKayla Maroney, Neil Strauss, Ashley Smith, Jordan Wieber, Maxwell Snow, Anastasia Krivosheeva, Harlow Von Brethren czy Natalie Loren. Pierwsza kopia singla została wysłana w kosmos z Cape Canaveral na Florydzie. Singel poszybował na pokładzie rakiety Falcon 9 przenoszącej kapsułę Dragon i wylądował na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Operację przeprowadziła NASA we współpracy z firmą SpaceX. 2 maja 2013 opublikowany został drugi utwór promujący płytę, zatytułowany "Conquistador"



Hurts



Hurts brytyjski duet synth popowy założony w 2009 roku w Manchesterze.

Wokalistą zespołu jest Theo Hutchcraft, a kompozytorem muzyki Adam Anderson.

Hutchcraft i Anderson poznali się pod jednym z barów w Manchesterze. Hutchcraft nagrywał kawałki solowe i przesyłał je Andersonowi, który tworzył kompozycje, tak powstał zespół Daggers. Hutchcraft przyznaje, że jako zespół mieli swojego rodzaju fobię, ciągle czując presję, chcąc zaistnieć jako dobry zespół popowy.[potrzebne źródło] Adam i Theo odeszli z zespołu, a następnego dnia polecieli do Włoch. Czas jaki tam spędzili, odwzorowany został w utworze "Verona".

W jednym z wywiadów Theo zapytany o Polskę stwierdził:

"Kiedy miałem 17 lat odwiedziłem Puławy i Łódź. To bardzo fajne miasta. Czerpiemy dużo inspiracji z Europy Wschodniej, czyli m.in. z Polski, bo dużo tu nadziei, a ludzie mają niezwykłą dumę. Wyróżnia was wiara w to, że coś niezwykłego zdarzy się w waszych życiach, a to dla nas niezwykle cenne uczucie."

Inspiracją muzyczną dla Hurts są zespoły: Depeche Mode, Righteous Brothers, Prince, Pet Shop Boys, New Order czy wokalista znany jako Falco. Hurts łączy w sobie styl końca lat 80. XX wieku z przebojowością muzyki pop XXI wieku. Wiele czerpią ze stylu zwanego disco lento czyli powolne disco, z którym mieli styczność we Włoszech.

Zespół zajął czwarte miejsce na liście piętnastu najlepszych wykonawców w podsumowaniu BBC Sound of 2010




niedziela, 13 lipca 2014

Muse

Muse –zespół rockowy pochodzący z Anglii, utworzony w Teignmouth(hrabstwo Devon) w 1994 roku przez Matthew Bellamy'ego (śpiewgitara,keyboard), Chrisa Wolstenholme'a (gitara basowakeyboard, śpiew towarzyszący), oraz Dominica Howarda (perkusja). Zespół łączy rock alternatywnyrock progresywnymuzykę poważnąfunk i elektronikę, określając nowy podgatunek new prog. Grupa jest znana ze swych energetycznych występów koncertowych oraz zainteresowań frontmanaMatthew Bellamy'ego teoriami globalnej konspiracjiteologią orazapokalipsą. Wydali 6 albumów studyjnych. Album Black Holes and Revelations przyniósł zespołowi nominację do Mercury Prize oraz dostał tytuł trzeciego albumu roku NME w liście rocznej dla 2006 roku. Ich przedostatni album - The Resistance - wydany w 2009 roku otrzymał nagrodę Grammy zanajlepszy album roku 2009. We wrześniu 2011 roku zespół rozpoczął pracę nad nowym albumem "The 2nd Law", który został wydany 1 października 2012r. Zespół wystąpił 23.11.2012 w Łódzkiej Atlas Arenie podczas trasy koncertowej promującej ostatni album. Publiczność usłyszała takie hity jak np. Starlight, Follow Me czy Panic Station.

Kult – polski zespół muzyczny, grający głównie rock alternatywny, założony w 1982 roku, przez Kazika Staszewskiego i Piotra Wieteskę w Warszawie, na bazie zespołu Novelty Poland[2]. Muzyka Kultu ma swoje korzenie w punku i nowej fali, ale posiada też elementy rocka psychodelicznego, a nawet jazzu. Od początków istnienia grupa wyróżnia się charakterystycznym, rozpoznawalnym brzmieniem klawiszy i instrumentów dętych, a także głosem i często prowokacyjnymi tekstami wokalisty Kazika Staszewskiego.

Muzycy

Skład zespołu
Kazimierz Staszewski – teksty, śpiew, saksofony, sampler (od 1982)
Piotr Morawiec – gitary, banjo (1982; 1983-1987; 1988-1989; od 1989)
Janusz Grudziński – instrumenty klawiszowe, gitary, wiolonczela, wibrafon (1982-1987; 1989-1998; od 1999)
Ireneusz Wereński – gitara basowa (od 1986)
Tomasz Goehs – perkusja, instrumenty perkusyjne (od 1998)
Janusz Zdunek – trąbka (od 1998)
Tomasz Glazik – saksofon tenorowy (od 2003)
Wojciech Jabłoński – gitary (od 2008)
Jarosław Ważny – puzon (od 2008)

Queen



Queen brytyjski zespół rockowy utworzony w 1970 w Londynie przezBriana Maya, Rogera Taylora i Freddiego Mercury’ego. Basista John Deacondołączył do grupy rok później.

Muzyka Queen odznacza się różnorodnością brzmienia, sprawiającą, że zespół trudno jest przypisać do konkretnego stylu. Większość utworów nosi cechy rocka i jego odmian (hard rock, rock progresywny) oraz, w pewnym stopniu, muzyki pop. Charakterystyczną cechą zespołu są też wielowarstwowe aranżacje, harmonie wokalne oraz aktywny udział publiczności podczas koncertów.

W 2001 grupa Queen została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame wUSA, a 11 listopada 2004 do Hall of Fame w Wielkiej Brytanii. W 2007 Queen została wybrana najlepszą brytyjską grupą wszech czasów przez słuchaczy




Muzycy


Queen przez cały okres swej aktywności zachował stabilność składu. Nie licząc zmian na stanowisku basisty na samym początku działalności zespołu (przed dołączeniem Deacona do grupy basistami byli m.in. Mike Grose oraz Barry Mitchell, jednak w tym składzie zespół nie dokonał żadnych nagrań ani nie dał ważniejszych koncertów[2]), skład kształtował się następująco:

John Deacon – gitara basowa, instrumenty klawiszowe (w zespole od 1971, formalnie nadal jest jego członkiem, jednak zawiesił swą czynną działalność w 1997)

Brian May – gitary, śpiew, instrumenty klawiszowe

Freddie Mercury – śpiew, gitara, instrumenty klawiszowe (zmarł w 1991)

Roger Taylor – perkusja, śpiew, instrumenty perkusyjne, instrumenty klawiszowe, gitara




Mimo śmierci Mercury’ego (24 listopada 1991) zespół nie rozwiązał się. Od 2004 do 2009 roku Brian May i Roger Taylorwspółpracowali z Paulem Rodgersem i działali pod szyldem Queen + Paul Rodgers. Rodgers nie był jednak formalnym członkiem Queen. Od 2012 roku muzycy współpracują z Adamem Lambertem i występują pod szyldem Queen + Adam Lambert.



Iron Maiden

Iron Maidenheavymetalowy (reprezentujący New Wave of British Heavy Metal) zespół z Londynu, założony 25 grudnia 1975 roku, uważany za jeden z najwybitniejszych i najpopularniejszych zespołów heavymetalowych w historii. Liderem grupy jest basista Steve Harris. Nazwa zespołu dosłownie oznacza żelazną dziewicę, średniowieczne narzędzie tortur.


Grupa gra heavy metal z elementami progresywnymi. Ich muzyka jest oparta na ostrych lecz melodyjnych riffach gitarowych, oraz szybkiej i dynamicznej sekcji rytmicznej, z bogatą perkusją Nicko McBraina oraz charakterystycznie brzmiącą ("klekoczącą") gitarą basową Steve'a Harrisa. Charakterystyczną cechą większej części twórczości (1981-1994 i 1999–) grupy jest szerokiej skali wokal Bruce'a Dickinsona. Muzyk ten jest uznawany za jednego z najlepszych wokalistów rockowych[2]. Styl muzyczny Iron Maiden stanowią także wirtuozerskie solówki dwóch, a od 1999 trzech gitarzystów.
Ogół utworów zespołu jest zbiorem dość zróżnicowanym. Iron Maiden stworzyła zarówno bardzo szybkie, mocne, czasami podchodzące pod thrash metal kompozycje typu "Be Quick or Be Dead", progresywne, długie piosenki, często wieloczęściowe ze zmianą tempa, takie jak "Paschendale", "Dance of Death", "Rime of the Ancient Mariner", "Seventh Son of a Seventh Son", "Hallowed Be Thy Name" jak i spokojne ballady typu "Afraid to Shoot Strangers", czy akustyczno-orkiestrowa "Journeyman". Iron Maiden ma na swoim koncie także melodyjne utwory jak "Can I Play with Madness" i "Wasted Years", które dzięki swojej przystępności i lekkości osiągnęły ogromny sukces komercyjny.

Na albumie z 2006 r., A Matter of Life and Death grupa zaprezentowała odmienny styl muzyczny.

Kompozycje tworzone są głównie przez lidera – Steve'a Harrisa oraz Adriana Smitha, Janicka Gersa, Dave'a Murraya i Bruce'a Dickinsona. DodatkowoBlaze Bayley brał udział w tworzeniu linii melodycznych wokalu. Dwaj perkusiści – Nicko McBrain i Clive Burr mają minimalny wkład w powstawanie muzyki.

Teksty utworów traktują nierzadko o zdarzeniach historycznych (np. "Aces High", "Paschendale", "Montségur", "The Trooper", "Alexander The Great", "The longest day", "Invasion"), mitologii ("Flight of Icarus", "Powerslave"), czy też korzystają z motywów z literatury ("Brave New World", "To Tame a Land", "Phantom of the Opera", "Sevent Son of a Seventh Son") oraz filmów ("Where Eagles Dare", "Children of the Damned", "Edge of Darkness"). Poza powyższymi przykładami tematyka twórczości Iron Maiden jest dość zróżnicowana. Autorami tekstów są zazwyczaj Steve Harris,Adrian Smith i Bruce Dickinson; sporadycznie Blaze Bayley i Paul Di'Anno, zaś pozostali członkowie udzielali się w tym zakresie bardzo rzadko, bądź wcale.

W toku kariery formacja otrzymała setki nagród muzycznych, włączając w to Grammy Awards i jej odpowiedniki w wielu krajach, Brit Awards 2009 oraz Ivor Novello Awards - za Wybitne Osiągnięcia na Arenie Międzynarodowej. Zespół posiada około 450 "Złotych" i "Platynowych" płyt, oraz 35 "Srebrnych Płyt".

Zespół posiada własną maskotkę - Eddiego. Eddie pojawiał się na większości okładek albumów i singli Iron Maiden, często też jako element scenografii koncertów. Gadżety z wizerunkiem Eddiego sprzedano w milionowych nakładach. Zespół w swojej karierze sprzedał ponad 120 mln albumów, z czego niemal 90 mln z naklejką EMI Rec.

System of a Down

System of a Down – amerykański zespół wykonujący szeroko pojętą muzykę rockową i metalową. Zespół został założony w 1994 roku w Glendale w stanieKalifornia przez muzyków pochodzenia ormiańskiego. Działalność zespołu została zawieszona w 2006. W 2011 roku formacja wznowiła działalność.



Historia
Na początku lat 90. Serj Tankian grał na keyboardzie w zespole, który dzielił salę prób z zespołem, w którym grał Daron Malakian. Obydwaj chodzili do szkoły Rose and Alex Pilibos, ale znali się tylko ze słyszenia. Szybko zauważyli że mają ze sobą dużo wspólnego i razem założyli zespół o nazwie Soil (1992 - 1994), który później zmienił nazwę na System of a Down. Z biegiem czasu do zespołu doszedł Shavo Odadjian, poprzedni menadżer zespołu, oraz Ontronik Khachaturian. Po kontuzji dłoni jego miejsce zajął John Dolmayan. W 1998 zespół wydał swój debiutancki album System of a Down.
Kolejny album zespołu to Toxicity wydany w 2001. Odrzucone, niezmiksowane utwory z sesji nagraniowej zostały wykradzione ze studia i wpuszczone do sieci jako album Toxicity II. Jako odpowiedź została wydana płyta Steal This Album! zawierająca zmiksowane i poprawione utwory nielegalnie krążące w internecie. W 2005 został wydany album Mezmerize, a pół roku później Hypnotize. Działalność zespołu została zawieszona w 2006, ponieważ muzycy rozpoczęli pracę nad projektami solowymi. Serj Tankian wydał album Elect the Dead w 2007 roku, Daron Malakian i John Dolmayan założyli formację Scars on Broadway i wydali debiutancki album 29 lipca 2008 roku, natomiast Shavo Odadjian dołączył do grupyAchozen. W 2011 roku formacja wznowiła działalność.

Muzycy

  • Obecny skład zespołu

Serj Tankian – śpiew, instrumenty klawiszowe, gitara elektryczna (1994-2006, od 2011)
Daron Malakian – gitara elektryczna, wokal wspierający (1994-2006, od 2011)
Shavo Odadjian – gitara basowa (1994-2006, od 2011)
John Dolmayan – perkusja (1997-2006, od 2011)

wtorek, 8 lipca 2014

Długo oczekiwana grupa HUNTER, swoim koncertem Garwolinie rozpocznie klubowy sezon koncertowy.



Rezerwacja biletów: cafeklimaty@cafeklimaty.pl, nr tel. 256823967 Cena biletów: przedsprzedaż 28 zł w dniu koncertu 35 zł Bilety do nabycia w klubie.
Hunter



Hunter - polski zespół heavymetalowy. Muzycy grupy określają swój styl jako soul metal. Zespół powstał w 1985 roku w Szczytnie z inicjatywy Pawła Grzegorczyka i Grzegorza Sławińskiego. W latach 2004-2009 zespół był gospodarzem festiwalu muzyki metalowej Hunter Fest. Zespół założony został w Szczytnie przez Pawła Grzegorczyka i Grzegorza Sławińskiego w 1985 roku. Nazwa grupy pochodzi od tytułu piosenki zespołu Def Leppard, Die Hard The Hunter. Na początku swojej...

My Chemical Romance

My Chemical Romance to pochodzący z New Jersey kwintet, który pod koniec pierwszej dekady XXI wieku stał się najpopularniejszym na świecie wykonawcą nurtu określanego jako emo. Emo w odniesieniu do My Chemical Romance łączono głównie z rockiem i punkiem. Neogotycki wizerunek muzyków - blade makijaże, pomalowane na czarno paznokcie, ufarbowane na czarno włosy - kopiowały nastolatki na całym świecie, one również śpiewały teksty traktujące o alienacji, depresji, wewnętrznej pustce, niezrozumieniu przez otoczenie. Co ciekawe, sami muzycy otwarcie odrzucają etykietkę "emo". Wokalista Gerard Way dosadnie powiedział, że: "Emo to gówno. Nie mamy z takimi zespołami nic wspólnego. Ktoś wrzucił nas do tego worka i tyle".







Początki My Chemical Romance sięgają 2001 roku i były typowe - próby, uporczywa praca nad materiałem, lokalne koncerty, a następnie kontrakt z niezależną wytwórnią i debiutanckie wydawnictwo. Kariera wydawnicza MCR rozpoczęła się od albumu "Brought You My Bullets, You Brought Me Your Love" z 2002 roku dla oficyny Eyeball Records. Na poziomie undergroundowym grupa nie pozostała długo. Już rok po ukazaniu się pierwszego krążka MCR mieli w ręku kontrakt z dużą wytwórnią, Reprise Records, której nakładem w 2004 roku wydana została płyta "Three Cheers For Sweet Revenge". Krążek okazał się być przełomowym w karierze młodej kapeli z New Jersey i po jakimś czasie pokrył się platyną. Pochodzą z niego przebojowe single "I'm Not Okay (I Promise)", "Helena" i "The Ghost Of You". Okładkę krążka zaprojektował Gerard Way, utalentowany rysownik i wielbiciel komiksów. Rosnąca popularność nie wszystkim muzykom MCR była na rękę. Ciśnienia nie wytrzymał perkusista Matt Pelissier, który postanowił pożegnać się z kolegami. Zastąpił go Bob Bryar, który gra z MCR do dziś, obok Gerarda, jego brata Mikeya (gitara basowa) oraz gitarzystów Franka Iero i Raya Toro. Po sukcesie "Three Cheers For Sweet Revenge" My Chemical Romance wpadli w długi, kilkunastomiesięczny ciąg koncertowy. Pełnili między innymi rolę supportu podczas tournée Green Day, promujących słynny krążek "American Idiot". Zanim MCR wziął się za pisanie piosenek na nowy album, postanowił przewietrzyć szuflady i przygotował retrospektywny materiał CD/2DVD "Life On The Murder Scene", zawierający między innymi nagrania demo, wideoklipy, wywiady. Zespół odczekał chwilę, a następnie zamknął się w studiu z producentem Robem Cavallo. Rezultatem był efektowny aranżacyjnie i produkcyjnie album "The Black Parade", rock opera, która przyćmiła wszystkie poprzednie wydawnictwa MCR i parokrotnie pokryła się platyną. Gościem muzyków w studiu była sama Liza Minelli, a także rodzice Franka oraz Gerarda i Mikeya. Z krążka pochodzi kilka przebojów - "Welcome To The Black Parade" (numer jeden na brytyjskiej liście singli), "Famous Last Words" (klip do piosenki nakręcił Samuel Bayer, autor niezapomnianego teledysku "Smells Like Teen Spirit" Nirvany), "I Don't Love You", "Teenagers". Na promowaniu "The Black Parade" upłynęło MCR kilkanaście miesięcy. Bywały trudne chwile, gdy Mikey musiał na jakiś czas opuścić zespół, by zadbać o życie rodzinne, albo gdy Bob nabawił się kontuzji kostki i nadgarstka. Niewesołe momenty osłodziły liczne wyrazy uznania ze strony fanów i branży, w tym nominacja do Grammy.

poniedziałek, 7 lipca 2014

Pochodzący z Warszawy Oddział Zamknięty był jednym z najpopularniejszych polskich zespołów rockowych pierwszej połowy lat 80. Oddział Zamknięty został założony przez gitarzystę Wojciecha Łuczaja-Pogorzelskiego, wokalistę Krzysztofa Jaryczewskiego, basistę Pawła Mścisławskiego oraz perkusistę Jarosława Szlagowskiego w 1979 roku.



Na samym początku zespół odbywał próby w ciasnej kawalerce, później przeniósł się do Domu Kultury na warszawskim Mokotowie. Dużo czasu zajęło Oddziałowi Zamkniętemu wypracowanie własnego brzmienia. Jednak wysiłek się opłacił. Utwory stworzone przez formację w pierwszym okresie działalności uchodzą w powszechnej świadomości za klasyczne pozycje polskiego rocka.

Pierwszy album kapeli, zatytułowany po prostu "Oddział Zamknięty" ujrzał światło dzienne w 1983 roku i okazał się nie tylko wydarzeniem artystycznym, ale również wielkim hitem na rynku wydawniczym. Co ciekawe, materiał zawarty na krążku powstał w trakcie kilku sesji nagraniowych, w dodatku w trzech różnych składach. Po pierwszej sesji nagraniowej do zespołu dołączył drugi gitarzysta Włodzimierz Kania, po drugiej sesji z Oddziału Zamkniętego odeszli: Mścisławski oraz Szlagowski, którzy zasilili szeregi konkurencyjnego Lady Pank a do kapeli dołączył basista Marcin Ciempiel i perkusista Michał Coganianu. Właśnie ten pięcioosobowy skład, bez Mścisławskiego i Szlagowskiego, został podany na okładce debiutanckiej płyty. Pierwszy album Oddziału Zamkniętego otrzymał bardzo dobre recenzje. Krytycy zwrócili uwagę na zadziwiającą spójność materiału, który powstał na przestrzeni wielu miesięcy, w kilku różnych składach a także na jego przebojowość. To właśnie z tego longplaya pochodzą największe hity formacji: "Ten wasz świat", "Andzia i ja", "Twój każdy krok", "Party" i "Obudź się". Dziennikarze nazwali wówczas Oddział Zamknięty najbardziej rockandrollową polską kapelą. Wszystko dlatego, że utwory formacji kojarzyły się z twórczością grupy The Rolling Stones - ikony tego typu muzyki. Nie bez znaczenia był również sposób bycia członków kapeli, którzy wywoływali afery, gdzie tylko mogli, przede wszystkim w hotelach i na koncertach.


W 1984 roku zespół w lekko zmienionym składzie, bez Kani, za to z Krzysztofem Zawadką w szeregach, wydał drugi album "Reda by Night". Krążek jest dobry, jednak nie jest tak kultową i przebojową pozycją jak "Oddział Zamknięty". Z drugiej płyty zespołu pochodzą jednak rozpoznawalne kawałki "To tylko pech", "Debiut" czy "Horror".


Jednak wydanie tej płyty było początkiem końca pierwszego rozdziału w historii Oddziału Zamkniętego. Zabójcze tempo oraz styl życia przyczyniły się do kłopotów zdrowotnych wokalisty formacji Krzysztofa Jaryczewskiego. Popularny "Jary" w wyniku nadużywania alkoholu i narkotyków stracił głos na kilka lat i musiał opuścić zespół. Odejście Jaryczewskiego było poważnym problemem dla formacji - charakterystyczny wokalista miał duży wpływ na twórczość Oddziału Zamkniętego, to on napisał większość słów piosenek w pierwszym okresie działalności. Teksty "Jarego" miały wielu zwolenników, z tego powodu, że były o młodych Polakach dla młodych Polaków i były proste. Ich wielkim atutem było również to, że napisał je młody człowiek, mogący się identyfikować z bohaterami muzycznych liryków, czego nie można było powiedzieć o słowach konkurencyjnego Lady Pank - ich autor Andrzej Mogielnicki miał w momencie ich pisania blisko 35 lat.


Miejsce Jaryczewskiego w kapeli zajął popularny aktor teatralny i prezenter telewizyjny Robert Janowski. Jednak słuchacze nie zaakceptowali Oddziału Zamkniętego z Janowskim. Singel z utworami "Koniec" i "Opóźniony do Edenu" nie odniósł sukcesu. To przyczyniło się do odejścia Roberta Janowskiego z formacji, który rozpoczął spektakularną karierę aktorską, muzyczną i telewizyjną.


Pod koniec lat 80. skład Oddziału Zamkniętego uległ diametralnej zmianie. Ze składu znanego z dwóch pierwszych płyt pozostał tylko absolutny lider zespołu Wojciech Łuczaj-Pogorzelski. W składzie ze Zbigniewem Bieniakiem w roli wokalisty, grupa nagrała materiał na nową płytę, która jednak nie została wydana.


Nowy studyjny album Oddziału Zamkniętego ukazał się dopiero w 1993 roku po zawieszeniu działalności zespołu, w zmienionym składzie z Jarosławem Wajkiem na wokalu oraz znanymi z poprzednich wcieleń formacji Szlagowskim i Zawadką.

Metallica

Metallica to obecnie chyba najbardziej popularny zespół metalowy świata. Począwszy od thrashowego łomotu poprzez bardziej rockowe brzmienie aż po nagrania z orkiestrą symfoniczną Metallica zaskarbiła sobie miłość całego tłumu fanów, a jej płyty rozeszły się w wielomilionowym nakładzie.
Metallica (fot. Getty Images)
Zespół Metallica powstał w 1981 r. w Los Angeles, a w skład formacji wchodzili wtedy wokalista i gitarzysta James Hetfield, perkusista duńskiego pochodzenia Lars Ulrich, gitarzysta Dave Mustaine oraz basista Ron McGovney. Kilka miesięcy później zespół nagrał swoje pierwsze cztery utwory na składankę "Metal Massacre" i kolejne cztery na taśmę demo zatytułowaną "No Life 'Til Leather". W 1983 r. zespół przeniósł się do San Francisco, gdzie podpisał kontrakt z niezależną wytwórnią Megaforce Records. Doszło także do sporego przetasowania w szeregach grupy. Basista Cliff Burton i grający wcześniej w Exodus gitarzysta Kirk Hammet zajmują miejsca McGovney'a i Mustaine'a – ten ostatni stanie później na czele kolejnej thrashowej potęgi, a mianowicie Megadeth.

Zespół Pink Floyd

Historia grupy Pink Floyd rozpoczęła się w roku 1965, gdy trzej studenci architektury: Roger Waters, Nick Mason i Rick Wright, zdecydowali się wspólnie zagrać. Początki nie zapowiadały, że zespół ten (nazwany początkowo Sigma Six) stanie się kiedyś największą grupą w dziejach muzyki. Trójka przyjaciół występowała na studenckich imprezach po to, aby oderwać się od szarej codzienności. Spotkanie Syda Barreta zmieniło bieg historii. To on nadał zespołowi nazwę Pink Floyd Sound, którą potem skrócono do Pink Floyd. W tym okresie Barret był niekwestionowanym liderem zespołu. Zapytano go kiedyś, skąd się wzięła nazwa grupy. Barret odpowiedział, że sięgnął w domu na półkę z płytami i wybrał na chybił trafił dwie z nich. Następnie połączył bez zastanowienia imiona artystów (dwóch amerykańskich bluesmanów: Pinka Andersona i Floyda Councila) w intrygującą całość... Nie jestem pewien, czy można przyjąć takie wyjaśnienie — w końcu skąd młodzi artyści mieliby znać nagrania rzadkich, trudno dostępnych utworów Andersona i Councila? Tak na dobrą sprawę nie wiadomo więc, skąd wzięła się nazwa zespołu.

Zespół Van Halen




Amerykański zespół hard rockowy. Obecnie grają w składzie - David Lee Roth (wokal prowadzący), Eddie Van Halen(gitara, klawisze, wokal), Wolfgang Van Halen (gitara basowa, wokal) oraz Alex Van Halen (instrumenty perkusyjne).


Założony w Pasadenie, w Kalifornii w 1972 roku przez braci – Eddiego i Alexa Van Halenów, którzy wychowali się w bardzo muzykalnej rodzinie. Pierwsze lekcje, jeszcze w dzieciństwie, zaaranżowali dla nich rodzice – Jan i Eugenia. Chłopcy zaczęli grać już w latach 60., gdy Eddie dostał perkusję, a Alex – gitarę. W tajemnicy przez bratem – Alex zakładał się do pokoju Eddiego i ćwiczył sety. Gdy sekret wyszedł na jaw – Eddie był tak wściekły, że na złość bratu – wziął gitarę i powiedział, że w takim razie on będzie grał na tym instrumencie.


Pierwszą grupą, którą wspólnie założyli, była formacja Mammoth, w której Eddie nie tylko grał na gitarze, lecz także był głównym wokalistą. Skład uzupełniał Mark Stone na basie, a także wokalista David Lee Roth, od którego początkowo muzycy pożyczali pieniądze. Dwa lata później z zespołu odszedł Stone, a jego miejsce po całonocnej jam session zajął Michael Anthony. W tym samym czasie odkryto, że nazwa grupy jest już używana przez kogoś innego, toteż zaproponowano zmianę na Van Halen. Początkowo grali w lokalnych klubach, zyskując jednak systematycznie na popularności. Mimo, iż z czasem zapraszano ich coraz dalej od Kalifornii, wszędzie słyszeli, że są „za głośni”. Nie przeszkodziło to zatrudnić nowych managerów - Marka Algorriego i Maria Mirandy. Niedługo potem nagrano pierwszą taśmę demo, z której powstał potem ich debiutancki longplay.


W 1977 roku w jednym z klubów Los Angeles wypatrzył ich Paul Stanley z zespołu Kiss. To dzięki niemu trafili do profesjonalnego studia nagrań, w którym zarejestrowali trzynaście utworów, w tym „House of Pain” i „Runnin' With The Devil”. Eddie nie był jednak zadowolony z efektów, grał bowiem nie na swoim sprzęcie, lecz pożyczonym, poza tym – pojawiły się naciski, by zmienili nazwę i „utemperowali” nieco brzmienie, na co żaden z muzyków nie chciał się zgodzić.


Na szczęście, jeden z ich występów oglądnęli także ludzie z wytwórni płytowej Warner Bros i dokładnie tydzień później złożyli im propozycję kontraktu. Na przełomie września i października 1977 roku Van Halen weszli do studia, by zarejestrować swoją debiutancką płytę. Podczas nagrania zastosowano w niewielkim stopniu technikę overdubbingu polegającą na nakładaniu dźwięku na już uprzednio nagrane ścieżki. W ten sposób uzyskano ciekawy efekt końcowy, który niwelował niedociągnięcia, jakie wynikały z ówczesnych możliwości sprzętowych w studiu, a sami muzycy dali się poznać jako innowacyjni producenci i aranżerowie. Nie przeszkadzało im to w równoległym graniu koncertów w południowej Kalifornii. Ich nowym managerem został wtedy Steve Tortomasi.


Płyta „Van Halen I” została wydana w lutym 1978 roku, debiutując na 19. miejscu zestawienia pop magazynu Billboard. Był to wysokich lotów hard rock. Znalazły się na nim między innymi takie utwory, jak wspomniany wcześniej „Runnin' with the Devil”, gitarowe solo – „Eruption”, w którym Eddie zabłysnął tappingiem. Wydawnictwo osiągnęło niekłamany sukces komercyjny, a grupa ruszyła w przeszło roczne tournee, występując między innymi przed Black Sabbath. Na koncerty ściągały tłumy, nie tylko, by na własne oczy zobaczyć wirtuozerię gry Eddiego, lecz także popisy wokalne Lee Rotha. Z czasem zaczęto przebąkiwać, że tych dwoje toczy wzajemna rywalizacja.


W następnym roku muzycy ponownie weszli do studia, by rozpocząć prace nad nowym materiałem. W marcu 1979 roku światło dzienne ujrzała drugi longplay zespołu – „Van Halen II”, nagrana w podobnej konwencji, jak poprzednik. Pojawił się na nim również pierwszy singlowy przebój Amerykanów – „Dance the Night Away”. Rok później do sklepów trafiła trzecia płyta – „Women and Children First”, która jeszcze bardziej ugruntowała ich mocną pozycję na rynku. Zespół stał się niekwestionowaną gwiazdą międzynarodowego formatu. Problemy zaczęły się dopiero podczas sesji nagraniowych kolejnego krążka – „Fair Warning”. Eddie chciał pójść w kierunku bardziej rockowym, tymczasem Lee Roth i producent muzyczny optowali za bardziej popową odsłoną. Jak można było przypuszczać, te spory przełożyły się na efekt końcowy i niestety płyta poniosła sromotną komercyjną porażkę. Dodatkowo gitarzysta przyznał się, że podczas sesji sporo pił i niejednokrotnie sięgał po narkotyki.


W kwietniu 1982 roku światło dzienne ujrzał longplay „Diver Down”. Sprzedawał się lepiej, niż „Fair Warning”, a rok później grupa trafiła do Księgi Rekordów Guinnessa za sprawą najdroższego pojedynczego występu jakiegokolwiek zespołu – za 90 minut grania muzycy otrzymali 1,5 miliona dolarów.


Mimo wyraźnego powrotu do muzycznej formy, wewnątrz zespołu wrzało. Różnice między wokalistą a gitarzystą sięgnęły zenitu, trudno było już w ogóle mówić o istnieniu regularnego składu. By skompletować ekipę zdolną udźwignąć trudy tournee – na występy zaproszono basistę Billy’ego Sheehana. Choć został zaakceptowany przez Eddiego – nie został regularnym członkiem grupy. Sprawa jest do dziś zagadkowa, tym bardziej, że gitarzysta chciał pozbyć się ze składu dotychczasowego basisty Michaela Anthony’ego.


Na początku stycznia 1984 roku został wydany kolejny krążek formacji, zatytułowany po prostu „1984”. Wydawnictwo odniosło wielki sukces i do dziś należy do najpopularniejszych albumów Van Halen. Materiał nagrywany był w świeżo wybudowanym studiu Eddiego i tu nowość – w warstwie brzmieniowej słychać na nim o wiele więcej partii klawiszowych, niż na poprzednich płytach zespołu. Promował go singiel „Jump”, z wyraźnie zarysowanym motywem syntezatorowy,. Utwór okazał się pierwszym i jedynym popowym numerem 1. w historii zespołu, zdobywając także nominację do Grammy. Z albumu pochodzą także znane – „Panama”, „I'll Wait” oraz „Hot for Teacher”. Wydawnictwo w zgodnej opinii fanów i krytyków było pomysłem udanym, a czytelnicy magazynu Billboard uhonorowali je 2. miejscem na liście najlepszych albumów kończącego się roku, tuż za „Thrillerem” Michaela Jacksona.


Rok 1984 był przełomowym momentem w historii zespołu. Wprawdzie ostatni longplay sprzedawał się znakomicie, to jednak w połowie promocyjnego tournee zgrzyty personalne były już nie do zniesienia. Już w trakcie nagrywania w studio Roth podjął decyzję o rozpoczęciu kariery solowej. Dodatkowo, był wściekły na Eddiego, że ten zaczyna grać bez uprzedniego odsłuchu. Z kolei gitarzysta miał dość ekstrawaganckiego zachowania wokalisty na scenie i koło się zamykało. Na początku stycznia 1985 roku Roth definitywnie rozstał się z Van Halen.


Eddie nie zamierzał rozpaczać po tej stracie i szybko wystosował zaproszenie do Patty Smyth z zespołu Scandal, ale ta odmówiła. W końcu na akces zgodził się Sammy Hagar, który do brzmienia formacji wniósł ciekawe brzmienie gitary rytmicznej.


Pierwszym albumem nagranym w nowym ustawieniu był longplay z marca 1986 roku – „5150”, dla którego tytułu inspiracją stała się nazwa prywatnego studia nagrań Eddiego. Przy płycie można było odgwizdać kolejny sukces zespołu. Krążek wspiął się na sam szczyt zestawienia Billboard, a single – „Why Can't This Be Love”, „Dreams” i „Love Walks In” przeszły do kanonu muzyki rockowej. Wraz z tymi zmianami – przeobrażeniu uległo również logo grupy – na pierwszy plan wysunęły się dwie duże listery „VH”, niektórzy dopatrywali się w tym „H” odnośnika do nowego członka – mającego być równoprawną siłą sprawczą w zespole. Oto rodziła się tak zwana „era Hagara”. Niedługo potem muzycy ruszyli w promocyjną trasę koncertową po Ameryce Północnej. Okazało się, że Hagar radził sobie na scenie równie dobrze, jak Roth. Co naturalne, w wyborze piosenek, chciał zminimalizować udział kompozycji nagranych z poprzednim wokalistą. Trend ten konsekwentnie utrzymywał się i w pewnym momencie nastąpiło całkowicie wykluczenie wcześniejszych utworów z setlisty. Trasę dokumentowało wydawnictwo „Live Without a Net”.


Ewidentnie do pierwszoplanowego głosu dochodził w zespole nowy muzyk, do tego wyeksponowano, tym razem, klawisze Eddiego. W warstwie aranżacyjnej – formacja zwracała się w stronę popu, choć jednocześnie – wydłużała czas trwania swoich kompozycji. Odwrotnie było za czasów Rotha – wtedy grupa starała się nie wychodzić poza ramy czterech minut. W udany sposób połączono pop z hard rockiem i to stało się kwintesencją nowego brzmienia Van Halen. Pierwszym skutkiem tej zmiany była ogromna popularność, jaką zespół zdobył w całej Ameryce Północnej.


Kolejne trzy albumy – „OU812” (1988), „For Unlawful Carnal Knowledge” (1991) oraz „Balance” (1995) znalazły się na 1. miejscu zestawienia Billboard dotyczącego muzyki pop. Siedemnaście singli z tych wydawnictw weszło do prestiżowego notowania top 12 mainstreamowego rocka, na czele ze słynnym „When It's Love”. Zespół nominowano dwukrotnie do Grammy, a statuetkę otrzymali w 1991 roku w kategorii Best Hard Rock Performance with Vocal. To nieprzerwane pasmo sukcesów trwało przez całe lata 90. W 1995 roku muzycy zaskoczyli sporo osób… supportując grupę Bon Jovi podczas ich europejskiego tournee. Mimo tych niekwestionowanych laurów – wśród fanów wciąż byli tacy, którzy żywo wspominali okres z Rothem i wciąż nie zgadzali się z jego odejściem. Eddie tymczasem uparcie powtarzał, że jest teraz szczęśliwszy i David na pewno nie wróci do składu.


Coś jednak zaczynało się kruszyć wewnątrz składu. W 1996 roku, podczas pracy nad ścieżką dźwiękową do filmu „Twister” nastąpiła eskalacja konfliktu między braćmi Van Halen a Hagarem. Po totalnym skrytykowaniu jego tekstu do piosenki „Humans Being” – Eddie postanowił osobiście napisać słowa. Sammy wpadł w furię, wyjechał na Hawaje, a muzycy bez jego pomocy nagrali tymczasem kolejne rzeczy w studiu, między innymi piękny instrumentalny utwór „Respect the Wind”.


Równocześnie grupa pracowała nad albumem kompilacyjnym, na co również nie do końca zgadzał się Hagar. W ten sposób nastawił przeciwko sobie także nowego managera zespołu – Ray’a Dannielsa. Z powodu różnicy zdań – ostatecznie managementem zajęli się Eddie i Alex. Hagar tymczasem zgrzytał zębami, wiedząc, że na składance znajdą się też piosenki zaśpiewane przez Rotha. I doszło wreszcie do tego, co było nieuniknione – Hagar pożegnał się z zespołem. Tu wersje obu stron nieco się różnią w ocenie – on uważa, że został wyrzucony, zespół twierdzi, że po prostu zrezygnował. Tymczasem okazało się, że w tajemnicy Van Halen znów zaczęłi nagrywać z poprzednim wokalistą. Hagar rozpoczął zatem karierę solową. Ta awantura bynajmniej nie wyszła formacji na dobre, a fani czekali na oficjalne stanowisko muzyków w tej sprawie. Wznowienie kontaktów Eddiego z Rothem przebiegało w tak zgodnej atmosferze, że wokalista został zaproszony do prywatnego studia gitarzysty. W efekcie nagrano dwie piosenki, które dodano jako bonus do składanki.


We wrześniu 1996 roku zespół otrzymał zaproszenie na rozdanie nagród MTV Video Music. Podczas ceremonii na scenie pojawili się zatem czterej oryginalni członkowie formacji i było to ich pierwsze wspólne wystąpienie po ponad jedenastu latach. Przy okazji był to świetny moment, by wypromować niedawno wydaną kompilację, która w USA zajęła 1. lokatę w zestawieniu najlepszych płyt. Sprawy personalne wciąż nie zostały jednak publicznie wyjaśnione – kilka tygodni po gali okazało się, że Roth nie jest w składzie. Wokalista w specjalnym oświadczeniu przeprosił fanów za zamieszanie, Eddie i Alex również potwierdzili, że nie pozostawili złudzeń, co do jego braku możliwości powrotu do grupy. Zakończyli w charakterystyczny dla siebie sposób – „dziękujemy Ci, że przypomniałeś nam, dlaczego rozstaliśmy się z Tobą jedenaście lat temu”.


Tymczasem na zaproszenie formacji odpowiedział Gary Cherone, znany z formacji Extreme. Pierwszym efektem pracy był longplay „Van Halen III” wydany w marcu 1998 roku. W warstwie muzycznej doszło do kilku znaczących zmian – po pierwsze wydłużono czas trwania utworów, po drugie brzmiały dość eterycznie i spokojnie, jak na standardy zespołu. Skupiono się na balladach, a nie typowych rockowych kawałkach. Dodatkowo Eddie mógł zaprezentować szerzej, niż zwykle, swoje umiejętności wokalne. Niewątpliwie był to eksperyment, który niestety nie do końca się udał. W porównaniu z poprzednimi wydawnictwami – płyta sprzedawała się słabo, choć i tak pokryła się złotem. Udało się także wypromować utwór „Without You”, który stał się kolejnym przebojem formacji. Inna piosenka z tego albumu – „Fire in the Hole” znalazła się tymczasem na soundtracku do filmu „Lethal Weapon 4” (znanym w Polsce jako „Zabójcza Broń 4”). Podczas promocyjnej trasy – „III Tour” muzycy odwiedzili także kraje, w których nigdy wcześniej nie byli, między innymi Australię i Nową Zelandię.


Van Halen znowu weszli do studia nagrań. Na początku 1999 roku rozpoczęli pracę nad nowym materiałem, który roboczo nazwano „Love Again”. Płytę ukończono w listopadzie, lecz jednocześnie był to także moment, gdy Cherone postanowił opuścić skład. Na tą decyzję złożyło się wiele czynników, między innymi słaba sprzedaż wspólnej płyty oraz liczne głosy krytyki. Rozczarowało go także niedawno odbyte tournee. W odróżnieniu jednak od poprzednich dwóch głośnych rozstań – rozstanie Cherone’a z grupą przebiegło w pokojowej atmosferze i nikt nie miał do niego o to pretensji. Natychmiast pojawiły się za to spekulacje, co do powrotu do składu Rotha.




Wszystko zbiegło się w czasie z operacją stawu biodrowego, jakiej musiał poddać się Eddie. W latach 2000-2004 Van Halen artystycznie zamilkli, co nie znaczy, że bracia nie pracowali w studiu. Gary tymczasem nagrał album i pojechał w trasę z nowym zespołem – Tribe of Judah. Hagar i Roth również kontynuowali swoje kariery solowe. Choć w 2000 roku ujawniono, że grupa spotkała się w 5150 z Davidem Lee Rothem, nic jednak z tego nie wyszło i ponownie muzycy podziękowali sobie za współpracę.


W październiku następnego roku, po dwudziestu jeden latach wspólnego życia, Eddie i jego żona Valerie Bertinelli, ogłosili separację, a rozwód sfinalizowano na początku grudnia 2005 roku. W maju 2002 roku pojawiła się oficjalna informacja, że gitarzysta choruje na raka. W tym czasie publicznie pojawił się tylko trzy razy, w tym na imprezie firmy Peavey, produkującej kopię „Wolfganga” – instrumentu sygnowanego przez Eddiego. Niestety muzyk zjawił się mocno spóźniony, do tego był kompletnie pijany. Po tym incydencie firma zakończyła współpracę z artystą, a prawa licencyjne nabył Fender. Niestety uruchomiona produkcja dotyczyła już nie tego modelu, lecz Stratocastera, na którym muzyk grał wcześniej.


W lecie 2002 roku, zupełnie nieoczekiwanie, Hagar i Roth połączyli swoje siły podczas tournee „Song For Song, the Heavyweight Champs of Rock and Roll”. Jak można się było spodziewać – występy zelektryzowały nie tylko media, lecz również fanów, którzy chętnie wykupywali każdą dostępną ilość biletów. Ich kontrastowe osobowości dowcipnie podsumował Roth, mówiąc o sobie, że „jest facetem, z którym można wypić butelkę czegoś mocniejszego, podczas, gdy Hagar to ktoś, z kim możesz iść przywalić komuś tą butelką”. Sammy ma także na swoim koncie epizod wspólnego grania z Joe Satrianim oraz formacją Journey (muzycy współpracujący kiedyś z Carlosem Santaną).


Tymczasem Michael Anthony podpisał umowę z firmą Yamaha, która miała wypuścić na rynek gitarę basową sygnowaną jego podpisem. Niestety zbiegło się to w czasie z wyrzuceniem muzyka ze składu zespołu. Okazało się wtedy, że na ostatniej płycie „Van Halen III” basista zagrał tylko w trzech utworach, w pozostałych natomiast zastąpił go Eddie. Ostatecznie w 2006 roku oficjalnie potwierdzono jego odejście z formacji.


W lipcu 2004 roku Van Halen wypuścili drugą składankę „Greatest Hits”, tym razem w wersji dwupłytowej. Znalazły się na niej trzy nowe utwory, nagrane z Hagarem – „It's About Time”, „Up For Breakfast” oraz „Learning to See”. Miesiąc później wydawnictwo miało już w samych tylko Stanach Zjednoczonych status platyny. Okolicznościowe tournee, które temu towarzyszyło, zarobiło ponad 50 milionów dolarów i ogólnie rzecz biorąc było przedsięwzięciem udanym. Nie obyło się jednak bez zgrzytów – promocja nie była najlepsza, organizatorzy stracili sporo zainwestowanych pieniędzy, a niektóre koncerty trzeba było odwołać z powodu słabej sprzedaży biletów. Niestety wszystko za sprawą Eddiego, który notorycznie wychodził na scenę pijany, a podczas finałowego występu spalił swoją gitarę i bardzo szybko zszedł ze sceny. Co warte jednak odnotowania, na scenie w roli basisty zadebiutował młody syn gitarzysty – Wolgang. Po zakończeniu trasy było jasne, że Eddie potrzebuje pomocy specjalisty, choć oczywiście nikogo w tej materii nie chciał słuchać. Ponieważ sytuacja była patowa – Hagar postanowił pożegnać się z grupą, życząc muzykom, by „bardziej poważnie podchodzili do życia”. W 2008 roku, wspólnie z Michaelem Anthonym, Joe Satrianim i Chadem Smithem założył supergrupę Chickenfoot.


We wrześniu 2006 roku Eddie wreszcie przerwał milczenie, wyrażając jednocześnie zgodę na ponowne zejście się zespołu z Rothem. Miejsce Anthony’ego zajął oficjalnie syn gitarzysty – Wolfgang. Dwa miesiące później pojawiła się informacja o planowanej na lato następnego roku trasie koncertowej, a pod koniec roku potwierdzono zaproszenie do składu Rotha, jednak sam zainteresowany był powściągliwy w komentarzach.


W styczniu 2007 roku potwierdzono, że Van Halen mają zostać wprowadzeni do Rock and Roll Hall of Fame. Uroczystość odbyła się dwa miesiące później. Mistrzem ceremonii był zespół Velvet Revolver. W kwietniu ogłoszono, że formacja wraca w składzie z Rothem, przygotowuje trasę koncertową oraz planuje wydanie nowego albumu studyjnego. Jak można się było domyśleć – wieści te wywołały żywą reakcję mediów, choć kłuło trochę usunięcie ze zdjęć, pochodzących ze starych płyt - dotychczasowego basisty. Okładki pozostawiono bez zmian. Pięć miesięcy później formacja rozpoczęła nowe tournee w Północnej Karolinie. Mimo ogromnego zainteresowania koncertami – część nie doszła do skutku, znowu z powodu skandalicznego zachowania gitarzysty. Oficjalną przyczyną miało być leczenie, jakiemu musiał poddać się muzyk. Na początku lipca następnego roku Van Halen otworzyli swoim występem Festival d'été de Québec.


W ostatnim czasie Eddie poddał się interwencji chirurgicznej w jednej z dłoni. Jak wciąż powtarza, nie zamierza przechodzić na emeryturę i będzie tworzyć, dopóki nie umrze.


W grudniu 2009 roku zaprezentowano nową odsłonę gry komputerowej – „Guitar Hero”, którą oparto na twórczości Van Halen. Gracze mogą wcielić się w wokalistę – Davida Lee Rotha, perkusistę – Alexa, basistę – Wolfganga i oczywiście w niezrównanego Eddiego, grając na gitarze. Pozostałe edycje oparto na dokonaniach grup – Foreigner, Deep Purpleoraz Queen.


Historia grupy The Beatles




Kiedy John był jeszcze dosyć mały jego ciotka Mimi zwykła mawiać do niego: "Gitara jest w porzadku Johnie, ale grajac na niej nie zarobisz na życie...". Wszystko zaczęło się w roku 1955 kiedy John Lennon założył swój pierwszy zespół - "The Quarrymen" wraz ze swoim kumplem Pete'm Shotton'em. Grupa wzięła swa nazwę od szkoły do której John uczęszczał - liverpoolskiej Quarry Bank High School, która jak pokazuja stopnie z lat młodzieńczych, nie była chyba ulubionym jego miejscem. W grupie rotacja ludzka była wręcz niesamowita, bo John jako szef zespołu co chwilę kogos wyrzucał, ale zaraz przyjmował innego, nadajacego się się do zespołu. 15 czerwca 1956 roku Quarrymeni grali jakis skromny koncert. Nie było by w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że jeden z kolegów Lennona - Ivan Vaughan, przyprowadził na występ swojego znajomego - niejakiego Paula McCartney'a. Po koncercie Ivan poszedł wraz z McCartneyem za kulisy, a że Paul potrafił już grać całkiem dobrze na gitarze zaprezentował kilka piosenek - m.in. "Twenty Flight Rock". Kiedy grał "What's this old drunk doing", poczuł na swojej szyi oddech jak sam potem opowiadał: "jakiegos starego człowieka. Powiedział, że "Twenty Flight Rock", to jedna z jego ulubionych piosenek, więc zorientowałem się, że jest znawca. On miał 16 lat, ja 14 więc był stary...". Ten stary gosć nazywał się John Lennon... McCartney wstapił do Quarrymenów. Pokazał Lennonowi kilka piosenek, które napisał, a John nie chcac być gorszym sam zaczał komponować utwory i pisać do nich tekst. John i Paul umowili się, że jako autorów piosenki, niezależnie , który z nich by ja napisał (razem lub osobno) będa podawać nazwiska obu. I tak powstał najsłynniejszy duet w historii muzyki... Paul miał młodszego od siebie kolegę i sadził, że George Harrison, bo tak się ów kolega nazywał, byłby swietnym uzupełnieniem grupy. John poczatkowo nie był tak entuzjastycznie nastawiony co do przyjęcia go, ale George, człowiek bardzo ambitny nauczył się grać nuta po nucie piosenkę "Ranchee". John poddał się i Harrison został gitarzysta zespołu. Do zespołu dołaczył też perkusista Pete Best. John namówił swojego przyjaciela Stuart'a Sutcliffe'a, aby ten też zasilił grupę. Stu był rzeczywiscie dobrym artysta, tyle że został obdarzony talentem malarskim, a muzycznym bardzo skromnie. Własnie za pieniadze ze sprzedaży jednego ze swoich obrazów Stu kupił gitarę basowa o grze na której zupełnie nie miał pojęcia... Jego umiejętnosci (a własciwie ich brak) znacznie zaniżały poziom zespołu. Zazwyczaj to Paul grał na gitarze elektrycznej podkład basowy, a Stu co najwyżej usmiechał się do publicznosci usiłujac ze swojego basu wydobyć choć jeden niefałszywy dzwięk. W tym czasie kilkakrotnie zmieniała się nazwa zespołu - z The Quarrymen na Johnny and the Moondogs, potem na Long John and the Silver Beatles, The Silver Beatles, a ostateczna nazwa stało się The Beatles, co po naszemu oznacza Żuki, tyle, że pisane z błędem. Grupa odbyła swoje pierwsze tournee po Szkocji, gdzie została uznana za całkowicie beznadziejna. Allan Williams, tamtejszy disc-jockey zainteresował się jednak chłopakami i został ich menadżerem. Załatwił im on wkrótce wyjazd do Hamburga na kilka koncertów. W Niemczech Liverpoolczycy spotkali Klaus'a Voorman'a i jego dziewczynę Astrid Kirchherr, która zrobiła Beatlesom pierwsze dobre zdjęcia. John twierdził, że nikt nie potrafił ich tak znakomicie fotografować jak Astrid. Już w dwa tygodnie po przyjezdzie Stuart Sutcliffe był już zaręczony z Astrid. W Niemczech Beatlesi spotkali Richarda Starkeya, znanego jako Ringo Starr perkusistę najpopularniejszej grupy z Liverpoolu - "Rory Storm and the Hurricanes". Po 6 tygodniach przebywania w Hamburgu George został deportowany do Anglii. Był on za młody na to, żeby przebywać bez opieki rodziców za granica. Wkrótce ten sam los spotkał Paula i Peta, którzy zostali aresztowani za próbę podłożenia ognia. John opuscił Hamburg sam, bo Stu zdecydował się na pozostanie w Niemczech (wkrótce zmarł) z Astrid. Kolejny ważny moment dla zespołu "The Beatles" wydarzył się 28 pazdziernika 1960 roku, kiedy to mały chłopiec - Raymond Jones poprosił w liverpoolskim sklepie muzycznym o piosenkę "My Bonnie" grupy The Beatles. Mężczyzna za lada - Brian Epstein odpowiedział, że nigdy nie słyszał o takim zespole. Epstein był człowiekiem z natury ciekawym, toteż rozpoczał poszukiwania grupy. Poszukiwania przywiodły go do Cavern Club. Briana bardziej od granej przez chłopaków muzyki zainteresowała reakcja publicznosci, niezwykle entuzjastyczna. Epstein stwierdził, że można by na tym niezle zarobić i wkrótce zastapił Allana Williamsa na stanowisku menadżera zespołu. Epstein jako człowiek bardzo obrotny zorganizował Beatlesom pierwsze próbne nagrania, 1 stycznia 1962 w wytwórni Deca Records. Deca nie była jednak zainteresowana dalsza współpraca z zespołem, dlatego też Epstein udał się do wytwórni Parlophone (częsć wielkiej kompanii EMI). Tam przyjał go George Martin, który po wysłuchaniu próbnego nagrania był zachwycony i z miejsca zaproponował zespołowi kontrakt. Jedyne co w muzyce Beatlesów nie podobało się Martinowi to gra perkusisty - Peta Besta. Pete musiał odejsć z zespołu. Na nagrania Epstein zaprosił wspomnianego wczesniej Ringo Starr'a, natomiast Martin zaproponował Andy'ego White'a. Pierwszymi dwoma utworami nagranymi przez Beatles'ów były "Love Me Do" (na perkusji Ringo) i "P.S. I Love You" (Andy White). "Love Me Do" osiagnęło 17 pozycję na liscie przebojów. Perkusista zespołu ostatecznie został Ringo Starr. I tak ukształtował się ostateczny skład zespołu: John Lennon (gitara akompaniujaca), Paul McCartney (gitara basowa), George Harrison (gitara solowa), Ringo Starr (perkusja). Aranżerem dzwięku został Martin. Beatlesi przystapili do intensywnej pracy nad pierwszym albumem. Tuż przed nagraniem ostatniej piosenki na album John przeziębił się i całymi dniami ssał pastylki na gardło. Absolutnie nie pomagało to Lennonowi i jego głos był w dniu nagrania piosenki kompletnie zachrypnięty. W taki sposób piosenka "Twist And Shout" uzyskała niesamowite brzmienie i stała się jednym z największych przebojów grupy w całej jej historii... 22 marca 1963 roku grupa The Beatles wydała swój pierwszy album - Please Please Me zawierajacy 14 piosenek o rockowym zabarwieniu. Wkrótce potem Beatlesi występuja przed parš królewska i rozpoczynaja przygotowania do wydania kolejnej płyty. Beatlemania rozpoczyna się na dobre... Przez 13 tygodni debiutancka płyta utrzymuje się na szczycie rankingu najlepiej sprzedajacych się płyt, by zostać wyparta przez... drugi krażek Beatlesów - With The Beatles (14.11.1963), zawierajacy także jedna kompozycje Harrisona - "Don't Bother Me", która to piosenka była odpowiedzia na ciagłe pytania fanów, dlaczego George nie napisał jeszcze żadnej piosenki dla grupy. W międzyczasie The Beatles wydali dwa kolejne dwa kolejne single - "From Me To You" oraz "She Loves You", który to singiel sprzedał się w ilosci ponad 1 milion 600 tysięcy egzemplarzy (wynik nie pobity przez następne 17 lat!). Pod koniec roku 1963 wydano kolejny hit - singiel "I Want Hold Your Hand". Europejskie sukcesy Beatlesów nie przekonały amerykańskiej częsci firmy Parlophone - "Capitol Records" do wydania ich płyty w U.S.A. Najpopularniejszy tam stał się singiel "I Want To Hold Your Hand". "Capitol" widzac co się dzieje zorganizował w Stanach wielka kampanie pod nazwa Beatlesi nadchodza. 7 lutego 1964 czwórka z Liverpoolu przyleciała do Nowego Jorku. Zakochani w grupie fani w ogromnej ilosci powitali ja na lotnisku. W U.S.A zespół był wręcz zjawiskiem, które zmieniło życie społeczne Ameryki. Przykładowo ich występ w programie "Ed Sullivan Show" ogladało ponad 70 milionów osób. W dniu nadania programu w kraju zaobserwowano niebywały dodad spadek przestępczosci. "Capitol Records" chcac nadrobić stracony czas wydał 2 krażki z dotychczasowymi utworami Beatlesów - "Meet The Beatles" i "Introducing...The Beatles". Przez następne kilka tygodni Beatlesi mieli aż 14 utworów w pierwszej setce najpopularniejszych piosenek w Stanach. Po przylocie do Wielkiej Brytanii Beatlesi wprost z lotniska Heathrow wyruszyli do studia na Abbey Road gdzie rozpoczęli nagrania do kolejnej płyty - wydanej 10 lipca A Hard Day's Night. Nagrali też swój pierwszy film, o tytule takim samym jak album. John napisał też ksiażkę p.t.: "In His Own Write". W ekspresowym tempie nagrano kolejny album Beatles For Sale, różniacy się nieco od 3 poprzednich. Można tam spotkać oprócz klasycznie rockowych kompozycji ("Rock and Roll Music") na przykład nastrojowe ballady jak "I'll Follow The Sun". Widać było, że grupa cały czas dojrzewa artystycznie i wyrabia coraz wyrazniej swój styl. Album ten nie spotkał się z tak entuzjastycznym przyjęciem jak poprzednie, ale Beatlesów to nie przeraziło. Wzięli się oni do pracy nad kolejna płyta w międzyczasie wydajac kilka singli. Na albumie Help! (6 sierpień 1965) znalazło się 14 bardzo różnych piosenek, z których jedna George Martin okreslił jako zupełnie niepodobna do utworów Beatlesów. Było to oczywiscie "Yesterday" Paula McCartneya, która jak obliczono w amerykańskich stacjach radiowych grano razem ciagle przez 25 lat... Do dnia dzisiejszego utwór ten został nagrany w ponad 2000 wersji. Dick Lester, producent pierwszego filmu Beatlesów zaproponował muzykom nakręcenie kolejnego. Tak powstał kolorowy już obraz "Help!". W czerwcu 1965 roku Elżbieta II odznaczyła Beatlesów medalami Member of the British Empire. Beatlesi wyruszyli w kolejne tournee podczas którego na Shea Stadium obserwowało ich na żywo ponad 55 tysięcy ludzi! Kontrakt z Parlophone zakładał jednak, że przed swiętami Bożego Narodzenia zespół musi nagrać kolejny album. Tak powstała płyta Rubber Soul (3.12.1965). John podczas jej nagrywania głównie interesował się zażywaniem LSD, Paul większosć czasu spędzał ze swoja dziewczyna, Jane Asher, a George zajmował się nauka gry na sitarze (trzystrunowy instrument indyjski). Mimo to album wydano i znalazło się na nim kilka niezłych piosenek jak np. "Michelle", czy "Norwegian Wood". Była tam też nastrojowa ballada "In My Life". Utwór ten Lennon uznał za pierwsza w swej karierze dobra piosenkę, mówił, że wczesniej pisał same popłuczyny. Pod koniec 1965 roku zespół wyruszył na skromne tournee po Angli po czym ogłosił, że nie będzie więcej dawać koncertów. Decyzja ta była spowodowana tym, że Beatlesi chcieli grać muzykę bardziej skomplikowana i doszli do wniosku, że wykonywanie na koncercie takich utworów jak "Nowhere Man", czy "Michelle" nie miałaby większego sensu. Pewnego dnia John Lennon udzielił wywiadu, który okazał się dla kariery grupy brzemienny w skutkach. Powiedział on mianowicie: "Chrzescijaństwo przeminie. Zniknie i skurczy się. Nie potrzebuje dla tego argumentów, teraz jestesmy popularniejsi od Jezusa". W Anglii, gdzie Lennon był uwielbiany ta wypowiedz przeszła bez echa, ale w Stanach spotkała się z natychmiastowa odpowiedzia. W Alabamie i Birmingham publicznie spalono płyty Beatlesów i zabroniono nadawania ich piosenek w radiu. Mimo iż John publicznie przeprosił za tę wypowiedz decyzję w U.S.A. utrzymano. Beatlesi nagrywali natomiast kolejne utwory. Napisali jedna z nielicznych w swej historii piosenkę o tematyce niemiłosnej - "Paperback Writer". 5 sierpnia 1966 The Beatles zaprezentowali swiatu swój kolejny album - Revolver. Został on przyjęty bardzo goraco, a do dnia dzisiejszego jest najlepiej sprzedajaca się płyta w Wielkiej Brytanii. W drugiej piosence na albumie - "Eleanor Rigby" Paul'a McCartney'a zespół zagrał wspólnie z kwartetem smyczkowym, co było rozwiazaniem bardzo niekonwencjonalnym. Autorem okładki do albumu został stary znajomy Beatlesów z Hamburga - Klaus Voorman. Pod koniec roku (10.12.1966) wydano płytę Collection Of Beatles Oldies (But Goldies) na której umieszczono w większosci piosenki które Beatlesi opublikowali tylko jako single, dotychczas nie umieszczone na żadnym albumie, jak np. "We Can Work It Out", czy "She Loves You" uzupełnione kilkoma hitami ("Yesterday"). Uważa się, że ta płyta kończy pewna epokę w muzyce Beatlesów. Od tego momentu grupa gra coraz dziwniej... Po nagraniu Revolver'a muzycy na kilka miesięcy rozstali się. John wyjechał do Hiszpanii, gdzie zagrał w filmie "How I Won The War". Z powodu występu w filmie zmuszony był do obcięcia włosów i noszenia okragłych okularów do ukrycia swojego całkiem niefilmowego wzroku. Pozostał już z tymi okularami i tak powstały słynne lenonki. Gdy Lennon próbował swoich sił w filmie Paul pisał muzykę do innego obrazu "The Family Way". George wyjechał Indii, aby spotykać się z guru, uprawiać jogę i studiować filozofię wyznania hinduskiego, a Ringo większosć czasu spędzał z żona i synem Zak'iem. Po powrocie z urlopów muzycy nagrali 2 piosenki - "Strawberry Fields Forever" i "Penny Lane". Był to pierwszy od czasów "Love Me Do" singiel Beatlesów, który nie osišgnał 1 pozycji na brytyjskiej liscie przebojów. Był zaledwie drugi. Grupa przystapiła do pracy nad kolejnym albumem, pojawiły się bowiem plotki, że Beatlesi chyla się ku upadkowi. Paul wymyslił nowa technikę grania, która polegała na tym, że rozpoczynało się od najniższego dzwięku grajac go bardzo cicho, po czym stopniowo coraz głosniej grało się coraz wyższe nuty. Całosć kończyła się bardzo wysokim i głosnym dzwiękiem. Ten sposób gry Lennon nazwał "orgazmem dzwięku". Album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band wydano 1 czerwca 1967 roku. Okładkę do niego zaprojektował przedstawiciel pop-artu, Peter Blake. 25 czerwca 1967 roku grupa wykonała wraz ze swoimi przyjaciółmi (m.in. Eric Clapton, Mick Jagger) piosenkę "All You Need Is Love" i był to pierwszy program, który był transmitowany droga satelitarna przez telewizję. Stało się jasne, że Brian Epstein stał się dla grupy niepotrzebny. Menadżer uswiadomił sobie to. Wydały się skrzętnie ukrywane przez lata sekrety o jego homoseksualnych upodobaniach, licznych nałogach (narkotyki, hazard, lekomania). 27 sierpnia 1967 roku znaleziono Briana Epsteina martwego w jego mieszkaniu. Beatlesi przebywali w tym czasie w walijskim Bangor, gdzie zaprosił ich poznany już wczesniej przez Harrisona guru Maharishi Mahesh Yogi. Guru powiedział Beatlesom, żeby wspominali Epsteina mile i żeby "ich mysli wędrowały ku niemu gdziekolwiek jest". 18.11.1967 muzycy wydali następna płytę - Magical Mystery Tour. Nakręcono też film o tym samym tytule. Album był ostatnim wydanym przez Parlophone. Ich kontrakt się skończył. Grupa postanowiła go nie przedłużać, ale założyła własna wytwórnie płytowa - "Apple Corp.". Wydano kolejny film - "Yellow Submarine". Fakt nie zwiazania się rygorystycznym kontraktem z Parlophone sprawiał, że grupa nie wydawała żadnej płyty. Wreszcie muzycy zdecydowali się wejsć do studia. Tutaj jednak pojawił się kolejny problem, dziewczyna dla której Lennon rzucił swa żonę, Yoko Ono. Ono - japońska hipiska i malarka potrafiła na przykład podczas nagrywania przez zespół piosenki wtargnać do studia i zaczać spiewać wspólnie z grupa, co z reszta wychodziło jej dosyć srednio. Japonka przebywała z chłopakami całymi dniami i jej towarzystwo zaczynało denerwować szczególnie Paula. Bał on się jednak wspomnieć Lennonowi choćby słowo na ten temat, aby nie doprowadzić do kłótni. Bardzo współczuł jednak Cynthii Lennon, która John opuscił, a także jej synowi Jullianowi, dla którego napisał piosenkę. Nazywała ona się poczatkowo "Hey Jules", ale słowa te trudno się wymawiało toteż zmieniono jej tytuł na "Hey Jude" i tak powstał kolejny przebój zespołu. Pewnego dnia podczas nagrywania albumu Ringo oswiadczył, że ma dosyć tego wszystkiego i wyjechał. Z tego też powodu w piosence "Back In The U.S.S.R." na perkusji gra Paul. Po tygodniu Ringo jednak wrócił, ale wydarzenie to było już wyraznym symptomem coraz gorszej atmosfery w zespole. Mimo tego 18 listopada 1968 wydano dwupłytowy The Beatles (White Album), zwany białym albumem. W piosence "While My Guitar Gently Weeps" na gitarze grał Eric Clapton. Na albumie też znalazła się jedna kompozycja Ringo - "Don't Pass Me By". 17 stycznia 1969 roku wydano album zawierajacy piosenki i muzykę do wydanego wczesniej filmu - Yellow Submarine. 20 sierpnia 1969 roku muzycy spotkali się w studiu po raz ostatni. 36 dni pózniej wydali album, który nazwali tam jak ulicę przy której miesciło się ich studio - Abbey Road. Album opatrzony jest słynnym zdjęciem Beatlesów przechodzacych przez pasy na Abbey Road. Fanatycy grupy wywnioskowali ze zdjęcia, że Paul nie żyje - mianowicie idacy z przodu w białym garniturze Lennon miałby być księdzem, dalej Paul (domniemany nieboszczyk), Ringo majacy reprezentować rodzinę zmarłego i na końcu w jeansach George, grabarz. W przekonaniu o smierci Paula niektórych utwierdzało też to, że rejestracja stojacego niedaleko samochodu to 28IF, czyli podobno wiek w jakim Paul zmarł. Niektórzy uwierzyli w tę informacje i w nieco mniej ambitnej prasie można było przeczytać o zejsciu Paula z tego swiata. W końcu stycznia 1970 roku grupa na dachu budynku Apple Corp. dała wspólnie ze swym dawnym, jeszcze hamburskim przyjacielem Billy'm Preston'em swój ostatni koncert, który trwał tylko 42 minuty, gdyż potem muzycy zostali zabrani przez policję. W marcu John ożenił się z Yoko, Paul z Linda Eastman, a Ringo doczekał się drugiego dziecka. Kontakty znacznie się rozluzniły. Jedyna osoba, której zależało jeszcze na utrzymaniu współpracy był Paul, jednak jego wysiłki okazały się bezowocne. McCartney zrozumiał, że to już koniec Beatlesów. Jeszcze 8 maja 1970 roku wydano ostatnia płytę, zawierajaca nagrane wczesniej piosenki - Let It Be. Wydano też film pod tym samym tytułem, oczywiscie nagrany dużo wczesniej. Drogi muzyków rozeszły się. Ringo próbował sił jako aktor, a trzej pozostali muzycy wydali solowe albumy. Zespół The Beatles stał się historia...